Σάββατο 31 Μαΐου 2014


Τραγούδι τοῦ παλιοῦ καιροῦ

λλάζουν ο καιροί περνᾶν τά χρόνια
το
κόσμου τό ποτάμι εἶναι θολό
μά ἐγώ θά βγῶ στο
ὀνείρου τά μπαλκόνια
γιά νά σέ ἰδῶ σκυμμένο στόν πηλό
καράβια νά κεντᾶς καί χελιδόνια.
Τό πέλαγο πικρό κι ἡ γῆ μας λίγη
καί τό νερό στά σύννεφα ἀκριβό
τό κυπαρίσσι ἡ γύμνια τό τυλίγει
τό χόρτο καίει τή στάχτη του βουβό
κι ἀτέλειωτο το
ἥλιου τό κυνήγι.
Κι ἦρθες ἐσύ καί σκάλισες μιά κρήνη
γιά τόν παλιό το
Πόντου ναυαγό
πού χάθηκε, μά ἡ μνήμη του ἔχει μείνει
κοχύλι λαμπερό στήν Ἀμοργό
καί βότσαλο ἁρμυρό στή Σαντορίνη.
Κι ἀπ' τή δροσιά πού σάλεψε στή φτέρη
πῆρα κι ἐγώ τό δάκρυ μιᾶς ροδιᾶς
γιά νά μπορῶ σέ το
το τό δεφτέρι
καημούς νά συλλαβίζω τῆς καρδιᾶς
μέ τοῦ παραμυθιο
τό πρῶτο ἀστέρι.
Μά τώρα πού ἡ Μεγάλη φτάνει Τρίτη
κι Ἀνάσταση θ' ἀργήσει νά φανεῖ
θέλω νά πᾶς στή Μάνη καί στήν Κρήτη
μέ συντροφιά σου ἐκεῖ παντοτινή
τό λύκο τόν ἀητό καί τόν ἀστρίτη.
Κι ἃμα θά δεῖς κρυφά στό μέτωπό σου
νά λάμπει μ' ἀπαλή μαρμαρυγή
τ' ἀλλοτινό πεφτάστερο, σηκώσου
νά ζωντανέψει πάλι μιά πηγή
πού καρτερεῖ στό βράχο τό δικό σου.

Νίκος Γκάτσος

Τετράδιο 146 * Μάϊος 2012 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου